Kleine handen die mijn wereld groter maken

Mijn kleinzoon leert me iets wat geen boek mij ooit kon uitleggen:

dat liefde soms in de allerkleinste dingen zit.

Een lach die nog maar netN ontdekt werd.

Een handje dat mijn vinger omklemt alsof ik de hele wereld ben.

Een geluidje dat meer zegt dan duizend zinnen.

Wanneer ik naar hem kijk, begrijp ik plots waarom ik schrijf.

Omdat leven, in al zijn breekbaarheid en schoonheid, soms te veel is om in gewone woorden te vatten.

Omdat er iets is in die kleine momenten dat vraagt om bewaard te worden. Niet in geschreven perfectie, maar in gevoel.

Hij herinnert me eraan dat verhalen beginnen bij wat we zien, wat we voelen, wat we hopen.

Bij de zachtheid van een nieuw leven dat nog niets kent van twijfel of haast.

Bij de manier waarop een kind, zonder het te weten, ons weer laat geloven in eenvoud.

Misschien is dat wel het mooiste cadeau dat het leven soms geeft:

dat iemand zo klein je opnieuw leert kijken met een hart dat nog gelooft en hoopt.

De grootste verhalen beginnen vaak in de kleinste momenten.