Het pad dat vanzelf komt

Schrijven is voor mij nooit een rechte weg geweest.

Het is een kronkelend pad dat soms helder zichtbaar is, en soms verdwijnt onder bladeren van vragen. Maar de laatste weken leer ik iets nieuws: dat het oké is wanneer ik het even niet meer weet.

Tijdens mijn stage zie ik hoe elke persoon zijn eigen ritme heeft. Hoe groei soms jaren de tijd kost en op andere momenten uit het niets gebeurt. Het doet me beseffen dat ik mezelf diezelfde ruimte moet gunnen.

Ook mijn verhaal groeit in fases.

Soms snel, soms traag.

Soms met veel rumoer en soms heel erg stil.

De opmerkingen van mijn uitgever, het herwerken van de hoofdstukken, het zoeken naar de juiste woorden, het is allemaal deel van dezelfde beweging.

Een beweging naar meer helderheid, meer diepte, meer waarheid in wat ik schrijf.

Want uiteindelijk gaat schrijven niet om perfectie, maar om eerlijkheid.

Durven vertellen waar het echt om gaat.

Ik leer dat het pad zich toont terwijl ik erop wandel.

En misschien is dat wel het mooiste aan heel dit avontuur:

dat schrijven me telkens terugbrengt naar wie ik ben, 

of hoor te zijn.

Steeds opnieuw.