Herfst betovert ons allen
De herfst heeft altijd iets bijzonders gehad voor mij.
De lucht die zachter wordt, de bomen die hun laatste kleuren tonen, het loslaten van de bladeren. Misschien lijkt het gek, maar juist in deze tijd voel ik het meeste verlangen om te schrijven.
De natuur laat los wat ze niet meer nodig heeft.
En ergens voelt het alsof ik hetzelfde mag doen.
Tijdens mijn stage in het dagcentrum merk ik dat ook daar kleine seizoenen bestaan. Momenten van openheid, van lachen, van vertrouwen. En momenten van terugplooien, van rust, van even niet willen of niet kunnen. Het leert me kijken met een zachtere blik.
De mensen die ik daar ontmoet, tonen mij elke dag iets anders:
dat vooruitgang niet altijd groter hoeft te zijn,
dat communicatie soms in een blik zit,
dat nabijheid het verschil maakt, zonder woorden, zonder haast.
Misschien is dat wel waarom de herfst me raakt:
het is een seizoen dat ons eraan herinnert dat groeien niet altijd luid hoeft te zijn.
Soms gebeurt het stil, soms gebeurt het precies als niemand kijkt.
En soms gebeurt het bij een kop koffie, terwijl iemand naast je zit en gewoon even wil zijn.
In die momenten vind ik de warmte waarmee ik schrijf, en de zachtheid waarmee ik kijk.
Dankjewel, lieve mensen van Oditee/Curando Noord/Oranje