De reis van schrijver naar lezer

Een verhaal schrijven voelt soms als het bouwen van een huis. Steentje voor steentje werk ik eraan, vaak in stilte en met veel geduld. Maar pas wanneer iemand binnenstapt, wordt dat huis echt bewoond. Zo is het ook met mijn verhalen: ze worden pas volledig wanneer ze een lezer vinden. 

Een verhaal reist verder dan de schrijver ooit kan gaan. ~ M.J.

Woorden die hun weg zoeken

 Wanneer ik schrijf, denk ik niet altijd meteen aan wie het zal lezen. Het begint bij mijn eigen behoefte om iets te verwoorden. Toch draag ik ergens diep vanbinnen de hoop dat mijn woorden later hun weg vinden, naar iemand die er net op dat moment iets aan heeft.

 Verhalen als spiegels 

Iedere lezer neemt iets anders mee uit een verhaal. Waar de één geraakt wordt door een detail, herkent de ander zich in een personage, of blijft juist een losse zin hangen. Dat vind ik misschien wel het mooiste aan schrijven: dat hetzelfde verhaal telkens een andere spiegel kan zijn. 

Loslaten en vertrouwen 

Het loslaten van een tekst blijft spannend. Zodra mijn woorden de wereld in gaan, heb ik er geen controle meer over. Dan worden ze onderdeel van iemand anders zijn gedachten, herinneringen of gevoelens. En dat is precies de magie: een verhaal krijgt telkens een nieuw leven in de ogen van de lezer. 

Samen onderweg 

Schrijven voelt soms eenzaam, maar het is juist een ontmoeting. Tussen mijn wereld en die van jou. Tussen mijn stilte en jouw interpretatie. Zo wordt schrijven niet alleen mijn reis, maar ook een stukje van de jouwe. 

 Misschien herken jij jezelf in mijn woorden, misschien lees je er iets heel anders in. Wat het ook is, ik ben dankbaar dat je de tijd neemt om mijn wereld te betreden. Want zonder lezers zouden mijn verhalen slechts fluisteringen blijven.